Er is altijd een onbedwingbare behoefte geweest het verleden vast te leggen, vanaf het moment dat er bij mensachtigen enig bewustzijn begon door te dringen. Leugen of waarheid en alle nuances daar tussenin. Hoe bewijs je aan je stamgenoten dat je bent achtervolgt door een holenbeer of ternauwernood bent onsnapt aan de vijand nadat je een geheim wapen hebt ontdekt. De ontwikkeling van de taal was een handig hulpmiddel, maar van bewijs was nog geen sprake. Misschien was dat ook wel zo handig en kon je de waarheid een beetje sturen. Een waarheid die heel persoonlijk beleefd kon zijn of zelfs nooit heeft plaatsgevonden werd “gedeelde waarheid” als je werd vertrouwd en men je verhaal geloofde. Vooral geloofwaardigheid en overtuigingskracht waren onmisbare eigenschappen waardoor de waarheid over het verleden een eigenaardig karakter kreeg. Alles dat werd vastgelegd, bijvoorbeeld met schrift, is gebeurd en alles dat niet werd vastgelegd heeft niet plaatsgevonden, heeft zelfs niet bestaan, lijkt het. Negeren, ontkennen, en vernietigen wat de vijand beweerde, de vijand zelf inbegrepen. Een mechanisme dat vaak door religieuze zendingsdrang hartstochtelijk werd en wordt beoefend, maar dit terzijde.
Het wordt raadselachtiger bij het betrekken van de quantumtheorie en de ‘waarneembare werkelijkheid’ bij fotografie en film. In de Quantumwereld kan een foton, of lichtdeeltje of een object op meerdere plaatsen tegelijk zijn. Je zou kunnen zeggen dat de ‘waarheid’ alleen bestaat voor de waarnemer. Sterker, alles vindt plaats omdát we waarnemen. Licht treft ons oog en we zien een tafereel voor ons oog ontvouwen. Een fascinerende gedachte. Het passerende beeld is een quantumdeeltje dat bestaat bij de gratie van de waarneming. Zou dat ook zo gaan bij het indrukken van de sluiter van een camera? Bij elke twijfelachtige foto die ik nu maak bedenk ik dat het ook iets totaal anders had kunnen zijn in een parallelle wereld. Dat houdt me op de been. Er is mogelijk iets anders gebeurd maar het is onopgemerkt gebleven. Zoals het ‘geluid’ van een brekende tak in een stil bos niet bestaat als niemand het hoort. Er moet ‘in the cloud’ een soort Quantumarchief bestaan waar de juiste foto tussen zit, maar er zal wel weer copyright op rusten.
Geef een reactie