De randen van het eiland.
Al lang stond dit eiland op mijn lijstje om te fotograferen. Door familiebezoek en mijn liefhebberij om lange fietstochten te maken heb ik het eiland geografisch goed leren kennen. Over de sociale en industrieële ontwikkeling van Zeeland zijn al boeken volgeschreven en gefotografeerd. Mijn fascinatie ligt meer bij het geweldige gevoel van ruimte dat je ondergaat als je Zeeland nadert. Het licht, de ruimte en trage maar onvermijdelijke verandering van het landschap lenen zich bij uitstek voor zwartwitfotografie.
Het is vooral de eenvoud van de ruimte die je dwingt op een minimalistische manier te fotograferen. Mensen zult u er niet veel in aantreffen. Ondanks de toch reportage-achtige beelden zullen de foto’s meer een afspiegeling zijn van mijn manier van kijken. De soms minutenlange sluitertijden geven een serene sfeer die het effect van tijd en ruimte versterken. Een foto van een filmpje in de tijd. Niet te bevatten. Maar je weet, land, water en lucht, het zal er nog lang zijn als ik er niet meer ben. Een rustgevende gedachte.