Mijn columns zijn heel divers. Ze kunnen variëren van pure tekst tot alleen beelden. Soms zeer actueel, vaak ook niet, soms kan het zo kort zijn als een Haiku, of een enkele foto, maar de onderwerpen zullen altijd raakvlakken hebben met beeldende kunst, fotografie en literatuur en vooral de kunst van het waarnemen.
Reacties worden zeer op prijs gesteld.
Op mijn leeftijd – ik ben van de catagorie jonge plussers- ben je al blij als er uberhaupt naar je gekeken wordt. Ik bedoel niet in de zin van ‘ naar omgekeken wordt’. Mijn fysieke toestand is bevredigend en ik ben nog uitstekend in staat om zelf op tijd schone sokken aan te trekken. Hulp van kwieke dames die je met de snelheid van het licht een schone luier omgooien in instellingen voor nooddruftige senioren is bij mij nog lang niet aan de orde. Alhoewel, je weet natuurlijk nooit hoe snel zoiets zich aandient. Overigens een punt van zorg voor alle leeftijdgenoten, daar niet van.>>> Lees verder
Diep in de rimboe van Kalimantan leeft een stam, de Watlang, die weing contact onderhoudt met de westerse wereld, maar desondanks of misschien wel daardoor een hoge vorm van ontwikkeling heeft bereikt. Zo hebben ze een uitgebreid ritueel voor het vangen van allerlei soorten dieren. Een ritueel dat gebaseerd is op respect en intelligentie van de betreffende soort. In het bijzonder voor het vangen van olifanten heeft men een speciale techniek ontwikkeld. Grijze olfanten zijn pientere beesten maar laten zich door de jagers van de stam makkelijk vangen en worden dan als lastdier voor allerlei klusjes ingezet. Ondanks het gemak waarmee grijze olifanten worden gevangen weet men nog steeds niet hoe dat gebeurt. Een geheim dat men niet prijsgeeft.>>> Lees verder
Ziet u iets?
Jazeker, er ontvouwen zich wonderschone taferelen voor mijn geestesoog.
Wat ontvouwt zich? Ik zie niets
Allesbehalve, maar soms is het ook diep treurig
Er zou iets moeten bewegen op de achtergrond, denkt u?
Oh nee, er is zoveel meer
Er ontgaat u niets he?
Ach, het is een gave
Maar ik weet nog steeds niet of er iets is.
Zal ik u mijn beweegredenen vertellen?
Dat zou heel fijn zijn, ja, dat zou fijn zijn
Op de keper beschouwt zijn het mijn zielenroerselen
Nemen die niet veel plek in voor uw geestesoog?
Er is ruimte zat
Oh, verderop is misschien meer te zien.
Doe geen moeite, ik denk niet dat u iets ziet.
Hommage to Armando
Als het even kan ga ik elke week naar de markt op de Binnenrotte in Rotterdam. Er is geen plek te bedenken waar je dagelijkse beslommeringen verdampen en je gemoedstoestand geleidelijk in een aangename roes verandert. Daar kan geen joint tegenop. Hindernissen door opbrekingen worden met een kwieke sprong gepasseerd, kwinkslagen door mij bekende marktkooplui minzaam gepareerd en ook de regen kan mij niet van m’n stuk brengen. Zo ook deze zaterdagmorgen.>>> Lees verder
Er is altijd een onbedwingbare behoefte geweest het verleden vast te leggen, vanaf het moment dat er bij mensachtigen enig bewustzijn begon door te dringen. Leugen of waarheid en alle nuances daar tussenin. Hoe bewijs je aan je stamgenoten dat je bent achtervolgt door een holenbeer of ternauwernood bent onsnapt aan de vijand nadat je een geheim wapen hebt ontdekt.>>> Lees verder
De tweede Maasvlakte is enorm. De uitbreidingen in de loop van de jaren in Europoort zijn zo groot als de stad Rotterdam zelf. De grote lege vlaktes langs de nog maagdelijke havens doen onnederlands aan. Ruimte zat, denk je, maar niet voor de ontwikkelaars.>>> Lees verder
De aarde draait om zichzelf
en om de zon.
Ook in de Melkweg
heeft onze planeet geen seconde rust.
Sta je op een duintop
dan valt het op dat de de horizon
toch behoorlijk stabiel en waterpas blijft,
zelfs al sta je op je kop.
Hoor ik daar iemand zeggen
dat de wonderen de wereld uit zijn?
Op een fotoblog kwam ik een een advies tegen van een fotograaf om eens heel lang naar één foto te kijken. Altijd een goed advies, omdat een foto bij veel mensen de indruk wekt een stukje werkelijkheid uit het verleden te representeren. Niks bijzonders, zo zag de wereld er daar, op dat moment uit door de ogen van de fotograaf, toch? >>> Lees verder
Het heeft enige tijd geduurd, maar nu durf ik het, schoorvoetend, toe te geven. Ik leef nog in de steentijd en ben jager-verzamelaar. Lange tijd maakte ik mijzelf wijs dat de aanschaf van fotoboeken een vanzelfsprekende noodzaak was. Een noodzakelijk kwaad waar onvermijdelijk mee geleefd moest worden. Als fotograaf maakte je jezelf wijs dat het naslagwerk was. Beeldmateriaal dat noodzakelijk is om je vak up-to-date te houden. Kennis nemen van collega’s en concurrentie. Gereedschap, zoals een timmerman regelmatig nieuwe beitels en zagen aanschaft. Diep in je hart weet je wel beter. >>> Lees verder
Bij de aanschaf van nieuwe boeken heb ik steeds vaker de gedachte de emotionele of culturele waarde te vergelijken met een bezoek aan een theater, bioscoop, of zelfs museum. Bij het betreden van het theater betaal je de toegangsprijs van twintig of veertig euro, ( bij popconcerten nog veel meer, maar dat is een ander verhaal) je consumeert het gebodene en je hoopt na een paar uur gelouterd de ambiance te verlaten. Je kan natuurlijk halverwege de voorstelling vertrekken, maar hoe dan ook ben je je geld kwijt. Je verwacht ook dat de culturele geestelijke injectie gevoelsmatig gelijke tred houdt met de financiële aderlating. De betreffende voorstelling zie je meestal maar een keer en niemand eist dat hij voor de betaalde toegangsprijs nogmaals gratis een voorstelling mag bijwonen.
