Mijn columns zijn heel divers. Ze kunnen variëren van pure tekst tot alleen beelden. Soms zeer actueel, vaak ook niet, soms kan het zo kort zijn als een Haiku, of een enkele foto, maar de onderwerpen zullen altijd raakvlakken hebben met beeldende kunst, fotografie en literatuur en vooral de kunst van het waarnemen.
Reacties worden zeer op prijs gesteld.
Bij de vraag over de zin van het leven ontkom je er niet aan om ook de zin van de dood hierbij te betrekken. Het een kan niet zonder het ander. Het lijkt bijna gerechtvaardigd om in de dood de zin van het leven te zien. Daarachter houdt onze feitelijke kennis op. Het heeft bij mij nog een zinnige vraag, denk ik, doen ontstaan. Vraagt een willekeurige zeebaars of antilope zich wel eens af wat de zin is van het leven? Dat kunnen ze niet, zult u zeggen. Dat doen wij dan wel voor hen en vervolgens doen we met de fauna wat ons goeddunkt. Vanuit ons menszijn lijkt het zinvol die vraag te stellen omdat we met onze groeiende hersencellen een beetje boven het maaiveld uitsteken ten opzichte van het dierenrijk, alhoewel we onvoldoende beseffen dat we daar zelf ook deel van uitmaken. De grenzeloze arrogantie van de homo sapiens die er toe leidt om zichzelf voortdurend in het middelpunt van het heelal te plaatsen. De mens is tijdens de evolutie, door het lot, geworden wat hij nu is. Dat lot had door de willekeur van de evolutie en de gevolgen daarvan (denk aan komeetinslagen, aardbevingen) een totaal ander organisme dan de huidige mens met zijn angsten, hoop en verwachtingen als soort opgeleverd kunnen hebben. Bij sommige geïnterviewden van Fokke Obbema in de Volkskrant lijkt soms de gedachte te bestaan alsof er een bovennatuurlijke zin aanwezig zou moeten zijn die we bij de geboorte ingeplant hebben gekregen en alleen nog moeten vinden en daar naar handelen.Het is ridicuul om te veronderstellen dat in de creatie die u in de spiegel gereflecteerd ziet een vooropgezette zin aangebracht zou zijn. Zingeving met voortschrijdend inzicht lijkt mij een betere definitie voor de eigen verantwoordelijkheid van de mens. We moeten het doen met de veelzeggende uitspraak: De zin van het leven is dat je er zin hebt én door een groeiend bewustzijn en kennis van onze wereld vooral met een toenemende bescheidenheid. Als je de geschiedenis bestudeert is daar ook alle reden voor. Het overwinnen van de arrogantie en het bestrijden van de onverschilligheid lijken mij een zinvolle uitdaging voor het lot dat ons is overkomen. En blijven lachen natuurlijk, indachtig de uitspraak: het leven is het enige dat we kennen maar dat is nog geen reden om het serieus te nemen.
Onlangs werd ik benaderd door mensen die mij verzekerden dat er een gapende kloof in mijn sportieve leven zich begon af te tekenen. Nu behandel ik een dergelijke aanklacht meestal met het grootst mogelijke wantrouwen. Eenzelfde soort techniek wordt ook toegepast door politici en religieuze fanaten die niet in de allereerste plaats uit zijn op gelukstoename van hun toehoorders maar door vermeerdering van hun aanhang hun eigen onbetwistbare gelijk proberen te bewijzen. Maar ik dwaal af. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en het dempen van een sportieve put leek mij met de zomermaanden in het vooruitzicht geen gek idee.
Waterpolo, bleek het toverwoord.>>> Lees verder
Op mijn leeftijd – ik ben van de catagorie jonge plussers- ben je al blij als er uberhaupt naar je gekeken wordt. Ik bedoel niet in de zin van ‘ naar omgekeken wordt’. Mijn fysieke toestand is bevredigend en ik ben nog uitstekend in staat om zelf op tijd schone sokken aan te trekken. Hulp van kwieke dames die je met de snelheid van het licht een schone luier omgooien in instellingen voor nooddruftige senioren is bij mij nog lang niet aan de orde. Alhoewel, je weet natuurlijk nooit hoe snel zoiets zich aandient. Overigens een punt van zorg voor alle leeftijdgenoten, daar niet van.>>> Lees verder
Diep in de rimboe van Kalimantan leeft een stam, de Watlang, die weing contact onderhoudt met de westerse wereld, maar desondanks of misschien wel daardoor een hoge vorm van ontwikkeling heeft bereikt. Zo hebben ze een uitgebreid ritueel voor het vangen van allerlei soorten dieren. Een ritueel dat gebaseerd is op respect en intelligentie van de betreffende soort. In het bijzonder voor het vangen van olifanten heeft men een speciale techniek ontwikkeld. Grijze olfanten zijn pientere beesten maar laten zich door de jagers van de stam makkelijk vangen en worden dan als lastdier voor allerlei klusjes ingezet. Ondanks het gemak waarmee grijze olifanten worden gevangen weet men nog steeds niet hoe dat gebeurt. Een geheim dat men niet prijsgeeft.>>> Lees verder
Ziet u iets?
Jazeker, er ontvouwen zich wonderschone taferelen voor mijn geestesoog.
Wat ontvouwt zich? Ik zie niets
Allesbehalve, maar soms is het ook diep treurig
Er zou iets moeten bewegen op de achtergrond, denkt u?
Oh nee, er is zoveel meer
Er ontgaat u niets he?
Ach, het is een gave
Maar ik weet nog steeds niet of er iets is.
Zal ik u mijn beweegredenen vertellen?
Dat zou heel fijn zijn, ja, dat zou fijn zijn
Op de keper beschouwt zijn het mijn zielenroerselen
Nemen die niet veel plek in voor uw geestesoog?
Er is ruimte zat
Oh, verderop is misschien meer te zien.
Doe geen moeite, ik denk niet dat u iets ziet.
Hommage to Armando
Als het even kan ga ik elke week naar de markt op de Binnenrotte in Rotterdam. Er is geen plek te bedenken waar je dagelijkse beslommeringen verdampen en je gemoedstoestand geleidelijk in een aangename roes verandert. Daar kan geen joint tegenop. Hindernissen door opbrekingen worden met een kwieke sprong gepasseerd, kwinkslagen door mij bekende marktkooplui minzaam gepareerd en ook de regen kan mij niet van m’n stuk brengen. Zo ook deze zaterdagmorgen.>>> Lees verder
Er is altijd een onbedwingbare behoefte geweest het verleden vast te leggen, vanaf het moment dat er bij mensachtigen enig bewustzijn begon door te dringen. Leugen of waarheid en alle nuances daar tussenin. Hoe bewijs je aan je stamgenoten dat je bent achtervolgt door een holenbeer of ternauwernood bent onsnapt aan de vijand nadat je een geheim wapen hebt ontdekt.>>> Lees verder
De tweede Maasvlakte is enorm. De uitbreidingen in de loop van de jaren in Europoort zijn zo groot als de stad Rotterdam zelf. De grote lege vlaktes langs de nog maagdelijke havens doen onnederlands aan. Ruimte zat, denk je, maar niet voor de ontwikkelaars.>>> Lees verder
De aarde draait om zichzelf
en om de zon.
Ook in de Melkweg
heeft onze planeet geen seconde rust.
Sta je op een duintop
dan valt het op dat de de horizon
toch behoorlijk stabiel en waterpas blijft,
zelfs al sta je op je kop.
Hoor ik daar iemand zeggen
dat de wonderen de wereld uit zijn?
Op een fotoblog kwam ik een een advies tegen van een fotograaf om eens heel lang naar één foto te kijken. Altijd een goed advies, omdat een foto bij veel mensen de indruk wekt een stukje werkelijkheid uit het verleden te representeren. Niks bijzonders, zo zag de wereld er daar, op dat moment uit door de ogen van de fotograaf, toch? >>> Lees verder
